De reis naar genezing 

Leestijd: ± 4 minuten 

Het was al 7 jaar geleden dat ik mijn huisarts voor het laatst had bezocht. Dat bezoek had me een onaangenaam gevoel gegeven. Destijds had ik last van mijn onderrug. Vreemd genoeg kon ik twee uur achter elkaar intensief sporten, maar zodra ik daarna een tijdje ging zitten, werd de pijn in mijn onderrug ondraaglijk en straalde deze uit naar mijn rechterbeen. Aan boord ging de eerste service moeiteloos, maar na de rustperiode liep ik te creperen achter de trolley. Ik vermoedde spit of een hernia en ging naar mijn huisarts voor duidelijkheid. 

Teleurstelling bij de huisarts
“Komt u maar een keer terug wanneer u wél pijn heeft.” was het enige dat hij zei. Ik was vroeg in de ochtend naar het inloopspreekuur gegaan, ervan uitgaand dat ik met een verwijzing op zak weer naar buiten zou lopen. “Maar kunnen er dan geen foto’s gemaakt worden?” vroeg ik radeloos. “Ik ben bang dat ik straks mijn werk niet meer kan doen!” “Nee hoor, zonde van het eigen risico” sprak de oude brombeer. Ik moest maar een nieuwe afspraak maken en dan de pijn proberen op te wekken. Teleurgesteld en boos verliet ik de praktijk. 

Alternatief
Via een vriendin kreeg ik de tip om eens naar een Chiropractor te gaan, een alternatieve geneeswijze waar mensen toch baat bij lijken te hebben. Dat bleek voor mij een verademing. Tijdens het intakegesprek legde ze met behulp van een ‘skelet pop’, uit hoe lichaamsdelen met elkaar verbonden zijn en hoe blessures en pijn kunnen ontstaan. Ze stelde ook veel vragen over mijn gezondheid. Of ik in de afgelopen anderhalf jaar misschien was gevallen of geopereerd? Ik vertelde dat ik zes maanden geleden een operatie had ondergaan waarbij een eierstok was verwijderd. “Maar dat heeft natuurlijk niets met mijn rug te maken” lachte ik. “Nou, dat zou best kunnen” antwoordde de chiropractor. “Misschien lag je tijdens de operatie in een onnatuurlijke houding, waardoor er een of meerdere wervels zijn verschoven”. Of mijn operatie nou wel of niet de oorzaak was zal ik nooit weten, maar ik bleek Ischias te hebben. Na een reeks korte behandelingen bij de chiropractor was ik weer pijnvrij. Ik kon haar wel zoenen en bedankte haar met een grote doos bonbons. 

Nieuwe klachten, nieuwe huisarts
In de afgelopen zeven jaar had ik dus verder weinig gezondheidsklachten. Zelfs corona is aan mij voorbijgegaan. Het enige ongemak is dat ik sinds de overgang- of liever gezegd de ‘ondergang’, – af en toe last heb van migraine. Meestal thuis, vaak de dag na een vlucht. Onlangs kreeg ik echter ook tijdens twee vluchten een aanval. Dat was echt een hel en een collega drong erop aan dat ik naar de huisarts zou gaan voor medicatie. 

Ik maakte een afspraak om 10 uur ‘s ochtends. De huisartsenpraktijk bevindt zich om de hoek van mijn sportschool. Ik verwachtte binnen een kwartier weer buiten te staan, en dus had ik een bokslesje geboekt om half 11. Om 9.55 zat ik in mijn sportkloffie in de wachtkamer, mijn bokshandschoenen in mijn sporttas. “Het loopt allemaal een beetje uit” zei de assistente. Dat beetje werd een uur, dus helaas geen training meer. Toen ik eindelijk de spreekkamer mocht betreden, werd ik verwelkomd door een knappe jonge dokter. De oude brombeer was met pensioen, dit was een aangename plaatsvervanger. “Mijn excuses” zei hij, “Er bleken 2 agenda’s niet synchroon te lopen”. “Een huisarts met een dubbele agenda?” grapte ik. Hij lachte. “Wat kan ik voor je doen?”. Ik vertelde over de migraine en vroeg of ik daar medicatie voor kon krijgen. “Gezien je werk zijn er waarschijnlijk restricties op de medicijnen die ik mag voorschrijven. Heb je daar voor mij informatie over?”. Uhh, ik dacht altijd dat wanneer je een arts bezoekt, je alleen het magische woord ‘stewardess’ hoeft te gebruiken en dan weet zelfs een veearts wat er wel en niet voorgeschreven mag worden. Niet dus. Via KLM Health Services kwamen we erachter en met het recept op zak verliet ik de praktijk. “Nogmaals excuus dat je zo lang moest wachten” zei de huisarts terwijl hij naar mijn sporttas keek. “Bedankt dat je het zo sportief opvat.” 

De zetpillen-situatie
Bij de apotheek bleek dat mijn medicijnen niet op voorraad waren, maar er kon wel een alternatief worden geboden. Ik legde uit dat dat niet ging, omdat ik bepaalde restricties had. De apothekersassistente fluisterde toen. “Dit recept is voor zetpillen. Die maken wij hier niet.” Ik voelde me een puber die voor het eerst condooms ging kopen. Ik keek eens naar de mensen achter me in de rij: 2 kakkineuze mannen van middelbare leeftijd die eruitzagen alsof ze wel een verzet(pillet)je konden gebruiken. “Dus u heeft geen zetpillen?” zei ik expres wat harder. Blozend verwees ze me naar een apotheek aan de andere kant van de stad waar ik de medicijnen online kon bestellen. 

Einde van het hoofdpijndossier
Zo gezegd, zo gedaan. Ik mailde het recept en gaf toestemming om gebeld te worden voordat de medicijnen zouden worden bezorgd. De volgende dag ging de telefoon. “Ik bel over het recept dat je gestuurd hebt en de bezorging.” zei de man aan de andere kant van de lijn. Ik bevestigde de bestelling. “Je woont bij mij om de hoek” voegde hij eraan toe. “Goh, wat toevallig.” antwoordde ik “Ja, ik heb je nog nooit gezien.” “Maar je weet toch ook niet hoe ik eruitzie?” Ik kreeg sterk de indruk dat deze man mij ge-Googled had. “Nee, en jij weet ook niet hoe ik eruitzie. Misschien breng ik de medicijnen wel langs op mijn weg naar huis.” Was dit grensoverschrijdend? Ik besloot dat het grensbenaderend was en vertelde beleefd dat ik niet thuis zou zijn en dat het pakketje vast wel in de brievenbus zou passen. 

De volgende dag lagen de medicijnen keurig in de bus, waarschijnlijk bezorgd door de mystery apotheker/buurman, en kwam er min of meer een eind aan dit hoofdpijndossier. 

Cora Dessing