Ineens kwam de ramp nog veel dichterbij 

17 juli 2014 had ik een 24-uurstop in Atlanta. De cockpitbemanning had het plan opgevat om een shooting range te bezoeken en ik besloot mee te gaan. Het leek me wel een leuke ervaring en bijkomend voordeel was dat het waarschijnlijk beter was voor mijn portemonnee dan een paar uur in een mall vertoeven.  

Schieten zal zeker niet mijn hobby worden maar het was wel interessant om het een keer uit te proberen en te zien hoe het er op zo’n shooting range aan toe gaat. Na afloop gingen we nog even koffiedrinken bij de lokale Starbucks en postte ik een stoere foto in G.I. Jane pose op Facebook. 

Schokkend nieuws
Bij terugkomst in het hotel was daar een hoop tumult. Zoals op veel plekken in Amerika hing er in de hotellobby een groot tv-scherm, waar een groepje hotelgasten en enkele medewerkers met afschuw naar stonden te kijken. Er was blijkbaar iets verschrikkelijks gebeurd. Als door een magneet werden we naar het beeldscherm getrokken. Verbijsterd namen we de beelden in ons op. Een vliegtuigramp in Oekraïne zonder overlevenden. Eenmaal op mijn kamer zette ik het nieuws aan en vernam dat het om een vlucht vanuit Amsterdam ging, die door een raket was neergehaald. Een groot deel van de passagiers was Nederlands. Ik werd gebeld door een vriend. Of ik het nieuws had gezien? Ik zat er nog vol ongeloof naar te kijken. “Haal die schietfoto van Facebook af” zei hij, “niet gepast nu.” Hij had gelijk. Ik had helemaal niet meer aan mijn post gedacht en snel verwijderde ik ‘m van mijn profiel. Een paar uur later hadden we nogmaals contact. Er bleek een hele familie van onze tennisvereniging aan boord van vlucht MH17 gezeten te hebben. Ik kende ze niet. Alleen hun zoon had ik wel eens ontmoet omdat die ook als vrijwilliger actief was op de tennisverening. Een vrolijke energieke puber. Onvoorstelbaar! Ineens kwam de ramp nog veel dichterbij. 

Die avond vlogen we terug naar Amsterdam. Onderweg naar de luchthaven spraken we over wat er gebeurd was en peilde de Captain en de SP of iedereen zich er oké bij voelde om te vliegen. We waren allemaal aangedaan en dat zouden de passagiers waarschijnlijk ook zijn. We beloofden elkaar in de gaten te houden.  Op de luchthaven hingen wederom overal grote beeldschermen waarop CNN-verslag deed van de ramp. Het nieuws was niet te missen. 

Onverwachte verbinding
De collega waar ik mee samenwerkte, kwam toevallig net als ik uit Den Haag. Hij was naast zijn baan als steward ook hovenier. Vlak voor vertrek stonden we nog even te praten in de galley en vertelde ik hem over het telefoongesprek met mijn vriend. “Zo vreselijk”, zei ik, “er zat een hele familie van onze tennisvereniging aan boord.” Toen ik hun naam noemde, werd mijn collega spierwit en viel in mijn armen. “Ik heb vorige week hun tuin nog gedaan.” bracht hij verbijsterd uit. Hij kende de familie redelijk goed. Ik wist niet meer wat te zeggen en gaf hem nog maar een stevige knuffel. 

Frustraties tegenover verlies
Eenmaal in de lucht begonnen we met de service. Ik werkte in de Economy Class en had een Nederlandse dame in mijn werkgebied die samen met haar tienerzoon reisde. Ze was niet erg vriendelijk en ook geïrriteerd omdat de beeldschermen van haar stoel en die van haar zoon niet functioneerden. Ik vroeg de SP een reset te doen. Toen ik even later bij haar checkte, werkte het nog steeds niet en maakte ze haar ongenoegen nog wat duidelijker kenbaar. Ik bood excuses aan en zei, om het luchtig te houden, dat ik de monteur (de SP) nogmaals aan het werk zou zetten.

Na verschillende resets zag het er naar uit dat het systeem niet aan de praat te krijgen was. De SP bood ook excuses aan en legde uit dat er eventueel wel andere stoelen beschikbaar waren, maar die bevonden zich niet naast elkaar. Dat vond de dame niet acceptabel en ze werd nu echt boos. De SP bood nogmaals excuses aan en wilde de passagier compenseren met vouchers. Deze zaten destijds in de salestrolley, of althans, daar zouden ze in moeten zitten. Geen vouchers te bekennen en dus maakte de SP een pakketje met artikelen uit de sales ter waarde van het te compenseren bedrag, wat neerkwam op 2 dozen bonbons. Ze haalde al haar nederigheid uit de kast door zich voor de derde keer te verontschuldigen en het tasje met de dure bonbons te overhandigen. ‘Mevrouw zuurtje’ wuifde haar echter weg met de mededeling dat ze geen zoetigheid at en bleef boos. Met ongeloof stond ik dit alles te aanschouwen. Hoe kon iemand zo verbolgen zijn over zoiets onbenulligs terwijl net bijna 300 mensen het leven hadden gelaten door op de verkeerde plek op het verkeerde moment te zijn. Ik keek naar haar zoon. Hij was ongeveer dezelfde leeftijd als de zoon van de familie die om het leven waren gekomen tijdens de ramp. 

Ik houd mezelf altijd voor dat je geen leed met leed kunt vergelijken. Wat voor de een een ingegroeide teennagel is, is voor de ander een beenamputatie denk ik. Dat helpt me meestal om me te verplaatsen in de situatie van een ander. In dit geval ontbrak het mij aan inlevingsvermogen en had ik deze passagier het liefst door elkaar geschud. 

Inmiddels zijn er alweer 10 jaar verstreken en werden onlangs de slachtoffers herdacht. Het deed mij ook weer even stilstaan bij deze fatale gebeurtenis, die voor mijn gevoel nog vers in mijn geheugen is opgeslagen. 

Cora Dessing