Reality check
Toen ik begon met vliegen, was ik jong en strak, net als de rest van mijn lichting. Ik bekijk weleens foto’s uit die tijd en denk dan: heb ik er ooit zó uitgezien? Zwembadplaatjes in Bangkok of op andere exotische bestemmingen waarop ik er verrassend acceptabel uitzag. Maar ja, toen was alles nog strak, inclusief mijn uniform. 

Na mijn 45e zette het verval in. Ik probeerde van alles: het brooddieet, Montignac, Herbalife, Modifast, noem maar op. Het hielp… maar tijdelijk. Helaas won de zwaartekracht het steeds vaker. En in plaats van verhalen over een ‘knappe steward’ hoorde ik: ja ik heb wel eens met hem gevlogen, die purser met dat buikje, maar je kunt wel met hem lachen. Toch nog iets. 

Alles went. Ook hoe mensen naar je kijken. Werd er vroeger nog opzichtig geflirt, nu kijken ze dwars door me heen. Of, en dat is misschien nog erger, op dezelfde manier als naar een bushokje: functioneel, maar verder niet erg interessant. 

Baywatch in Rio? Niet echt
Nu ik richting de zestig ga, ziet alles er nóg weer anders uit. Een groepsfoto op de route? Altijd strategisch gaan staan of achteraf bijsnijden. Een filmpje in de karaokebar? Op het podium voel ik me 25, maar bij het terugkijken wordt ik geconfronteerd met de harde werkelijkheid. 

En dan was er nog dat zwemavontuur in Rio. Hoge golven, een paar collega’s en ik. In mijn hoofd zag het eruit als een scène uit Baywatch: ik, heroïsch meegesleurd door de golven, als een soort Pamela Anderson die glamorous uit de golven rijst. Totdat ik hoorde dat het gefilmd was. De realiteit? Eerder een aangespoelde walrus. 

Maar goed, ik heb het maar geaccepteerd. Mijn gewicht houd ik binnen de perken – zolang het uniform nog dicht kan, is het prima. Ik ben vooral dankbaar dat ik gezond deze leeftijd heb bereikt. En vanochtend bij het ontbijt zei een collega nog: ‘Ach joh, je ziet er hartstikke goed uit… voor je leeftijd.’ Tja, toch nog iets. 

Hans den Dikken