Nieuwjaarsdag in Tokio 

Het was een mooie nieuwjaarsdag in Tokio op een 5-daagse reis waarop ik mijn man had meegenomen! We zouden op verzoek van een Nederlandse vriendin een cadeautje brengen aan haar Japanse lagere schoolvriendin Yuko, die  met haar ouders op haar twaalfde was teruggekeerd naar Tokio. 

Na wat moeizaam app contact hadden we een eetafspraak met haar, waarin ze vroeg wat we uit wilden geven aan een hapje eten! Ik had geen idee en stelde €25,- per persoon voor, wat haar een goed bedrag leek! Aangekomen om 17.00 uur bij ons hotel gaven we haar het cadeautje en vroeg ze gelijk de €50,- voor het diner… Een beetje vreemd vond ik, maar ik dacht gelijk dat het wel iets cultureels zou zijn, en gaf het haar!   

Ze had allemaal zakken met cadeautjes bij zich en samen gingen we met bus en trein naar onze dinerbestemming. Dat bleek een super de luxe hotel te zijn. Ik zei gelijk tegen mijn man ‘dit kost een vermogen’. Na een keer aanbieden het diner zelf te betalen, werd ze vuurrood en weigerde in alle toonaarden! Dan doen we na afloop wel een cocktail in de rooftopbar, dacht ik! 

Stoïcijns
We werden door 3 dames in prachtige Japanse kledij naar ons tafeltje gebracht. We probeerden een gesprek met Yuko aan te gaan, maar zij keek stoïcijns voor zich uit en leek zenuwachtig, trilde zelfs een beetje. Totdat we koffie kregen aan het eind van het diner: ze ging rechtop zitten, keek me aan en vroeg: “So you are Hans?” Ik knikte instemmend. “You are a Single?” Ik dacht hemel, met welke verwachtingen is zij aan deze avond begonnen en zei: ”No, I am married!”. Yuko werd heel zenuwachtig en keek hulpeloos om zich heen. “And your wife?” “No I am married with Jose!” 

Ik had dat nog niet gezegd of ze stond op en zei dat ze zich niet lekker voelde en acuut naar huis moest. Yuko verdween in de Japanse eerste nacht van het nieuwe jaar, ons achterlatend met een opgelaten gevoel: had ze echt verwacht dat ik was gekomen om met haar te trouwen en had ze daar zo’n investering voor gedaan?  

We zouden ‘t nooit weten, mijn vriendin in Nederland kwam niet meer bij toen ze het verhaal hoorde en beloofde navraag te doen. Echter tevergeefs, drie maanden later kreeg ik echter toch nog een mailtje met daarin: “god bless you!”. 

Hans den Dikken