Uit je slof, pump of sneaker schieten

Op het moment van schrijven is half Nederland in de ban van het Songfestival debacle. Ik ben een gematigd fan en gezien we op de finalezaterdag terugkwamen, had ik me voorgenomen om- na een paar uur slaap – te gaan kijken vergezeld door een grote zak chips en/of een dito reep chocola.  

Op de nachtvlucht naar huis hoorde ik van een collega dat ons land gediskwalificeerd was. Wat een teleurstelling! Zo sneu ook voor al die Nederlandse fans (onder wie veel collega’s) die naar Malmö afgereisd waren en daar al 3 dagen in een blauw pak met de Nederlandse vlag stonden te wapperen. Wat een deceptie!  

Uitgesproken mening
Nieuwsgierig naar wat er precies was gebeurd, checkte ik social media in de trein naar huis. Het voorval bleef vaag, maar toute la Hollande had er een mening over en dat waren over het algemeen geen douze points. Ik verbaasde me over hoe uitgesproken de reacties waren terwijl er feitelijk weinig bekend was. De meeste opmerkingen waren ofwel uitingen van afkeer over de diskwalificatie ofwel steunbetuigingen richting de Nederlandse deelnemer. Ik werd getriggerd door de post van een collega. Hij keurde het gedrag van Joost Klein af want, zo stelde hij, de excentrieke man was naar Zweden afgereisd om ons land te vertegenwoordigen en was daar dus niet op eigen titel. Dan pas je je gedrag daaropaan. Goed punt vond ik. Het is een beetje zoals wanneer je je uniform aan hebt. Je bent dan nog steeds dezelfde persoon maar je vertegenwoordigt een bedrijf dus bepaalde irritaties los je diplomatiek op door zorgvuldig je woorden en houding te kiezen.  

Hoog in de emotie
We blijven echter mensen dus als iemand over je grens heen gaat en/of je hebt misschien ook nog een slechte dag, dan kan het gebeuren dat je je zelfbeheersing verliest en uit je slof, pump of sneaker schiet. Uniform of niet. Ik denk dat we allemaal wel eens zo’n moment gehad hebben en het moeilijkste is om dan te erkennen dat je te hoog in je emotie zit, gas terug te nemen en misschien zelfs je excuses aan te bieden. 

Een situatie die me is bijgebleven is de volgende: heel lang geleden stond er een krantentrolley bij de ingang van het vliegtuig. Vooral in het weekend was het een hels karwei om dat ding op te bouwen. Met name de zaterdageditie van de Telegraaf was een flinke jongen en daar lagen er dan hele stapels van. Er waren nooit genoeg kranten voor alle passagiers. Gelukkig had niet iedereen behoefte aan een krant, maar anderen namen het liefst het hele assortiment mee. Dus had je wanneer je tijdens het instappen bij de deur stond de nevenfunctie van krantenpolitie. Op een dag stond ik met mijn beste ‘welkom aan boord!’ glimlach de instappers te verwelkomen toen een van de eerste passagiers meteen drie verschillende kranten nam. “Het spijt me meneer, maar zou u misschien slechts één krant kunnen nemen?  We verwachten nog zo’n 300 passagiers en die willen we ook graag een krant aanbieden.” De man keek me nijdig aan en smeet twee van de kranten terug op de trolley. Hij gaf ook nog een suggestie waar ik de kranten kon laten, welke ik hier niet zal herhalen. Ik wilde graag iets zeggen in de trant van “anger managementtraining lijkt me geen overbodige luxe” maar in plaats daarvan zei ik “Wat is uw stoelnummer? Mochten de kranten overblijven dan breng ik ze u graag.” De man was echter al met een noodgang doorgelopen.  

De boze krantenman
Meestal ben je tijdens het instappen behoorlijk druk waardoor ik geen tijd had om te lang bij het voorval stil te staan. Toen bijna iedereen aan boord was en ik alleen nog bij de deur stond om op de laatste passagiers te wachten, was daar ineens weer de ‘boze krantenman’. Ik zette me schrap want dacht dat hij me nogmaals de wind van voren kwam geven. Niets was echter minder waar. “Ik wil u mijn excuses aanbieden”, sprak hij. “Ik was onredelijk en heb buitenproportioneel gereageerd. Sorry!”. Wow, ik was diep onder de indruk. Een klein en simpel gebaar maar het getuigde van klasse vond ik en dat heb ik hem ook gezegd.  

Sorry is natuurlijk best een veelgebruikt woord en heeft meestal een sussend effect. Als ik weer eens met de trolley een knie raak bijvoorbeeld. Stiekem denk ik dan vaak “houd je ledematen buiten het gangpad” maar ik zeg “oh het spijt me zo! Zal ik ijs voor u halen?”. Omgekeerd werkt het bij mij ook. Wanneer ik op de fiets een ‘bijna dood’ ervaring heb omdat een automobilist me afsnijdt dan ben ik na “sorry, ik had je niet gezien” snel gekalmeerd. Schreeuwt de wegpiraat me echter nog na dat ik beter moet uitkijken, dan begin ik hoogstwaarschijnlijk als een viswijf (ik kom uit Scheveningen) te schelden. 

Terug naar het Songfestival vraag ik mij vervolgens af of er een ‘Sorry’ is uitgesproken door één of beide partijen. Het is een aanname, maar hoe mooi zou het zijn wanneer de lucht daarmee geklaard was! “Sorry, dat ik zo te keer ging!” “Dankjewel, het spijt mij ook dat ik je gefilmd heb terwijl je dat niet wilde.” “Sorry, maar we hebben te zwaar geoordeeld.” En doorrrr! 

Cora Dessing