CRUISING 

Een cruise maken: you love it or you hate it. Zelf heb ik nooit als passagier een cruise mogen maken, maar in een ver verleden werkte ik gedurende twee jaar op cruises in het Caribisch gebied.  

Als 20-jarige was ik nog nooit verder geweest dan met de bus naar Frankrijk, maar ik stond te popelen om de wereld te ontdekken. Stewardess worden was mijn droom, maar ik besloot de eerste mogelijkheid tot een baan in het buitenland met beide handen aan te grijpen. Mijn oog viel op een advertentie in de krant waarin leerling croupiers werden gezocht op cruiseschepen. Mijn fantasie sloeg op hol en ik zag mezelf al aan dek staan, reikhalzend kijkend naar het uitzicht op een tropisch eiland met wuivende palmen. 

Luchtdoop
Na een gesprek in het Engels met een recruiter in Amsterdam, hoorde ik al snel dat ik tot de gelukkigen behoorde. Ik sprong een gat in de lucht. Bij het reisbureau haalde ik een brochure van de maatschappij waar ik voor zou gaan werken, en die bladerde ik wel 6 keer per dag zwijmelend door. 

Wat ik ook heel spannend vond: ik ging voor het eerst vliegen! Samen met 3 andere Nederlandse meiden vloog ik naar Miami, waar we eerst een paar dagen in een hotel verbleven alvorens op een schip ingedeeld te worden. In deze dagen ging het aanname proces nog even door. We kregen een zware medische keuring die we, net als het vliegticket, zelf moesten bekostigen. Voor de aanname hadden we al een bewijs van goed gedrag en meerdere referenties moeten aanleveren, maar voordat we definitief in dienst traden, werden we ook nog aan een leugendetector onderworpen. Best spannend. Er werd gevraagd of ik wel eens iets van een werkgever ontvreemd had, zoals bijvoorbeeld een pen. En of ik weleens drugs gebruikt had. Er werd een lange lijst met verboden middelen gepresenteerd, waarvan een groot deel mij eerder voorkwam als wasmiddel.  

Hop naar de Bahamas!
Eindelijk was het zover! Ik werd ingedeeld op een schip dat drie- en vierdaagse trips naar de Bahamas maakte. Het was een van de oudste en kleinste schepen van de maatschappij, maar ik vond het fantastisch. Dit was eind jaren 80 en de cruiseschepen in die tijd waren ongeveer 7 à 8 keer zo klein als de kolossen die nu rondvaren. Sterker nog, mijn eerste schip was een omgebouwd vrachtschip. Dit was te merken aan het gangenstelsel waar totaal geen logica in zat. Je kon er met gemak verdwalen. 

De maatschappij waar ik voor werkte was er trots op dat er binnen hun personeel meer dan 50 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd waren. De passagiers waren vrijwel uitsluitend Amerikanen en die reisden nog niet veel buiten de US in die tijd. Die vonden het dus interessant om op deze manier met verschillende culturen in aanraking te komen.  

Party animals
Het leven op de cruise was in sommige opzichten te vergelijken met het vliegende leven, maar dan veel minder luxe. We verbleven met 2, 3 of zelfs 4 meiden in een hut, die veel kleiner was dan de meeste hotelkamers. Veel tijd bracht je er niet door want een werkweek bedroeg al snel zo’n 60 uur. En eenmaal ergens aangemeerd dan trokken we er op uit. Het mooie van werken in het casino was, dat het alleen open mocht buiten de territoriale wateren, dus aan land waren we altijd vrij, in tegenstelling tot bijvoorbeeld restaurantpersoneel. Binnen de bemanning werden de cultuurverschillen al snel duidelijk. De Europeanen, Australiërs, Canadezen en Amerikanen waren de party animals, maar veel Aziaten en Zuid-Amerikanen zaten daar voor de dollars. Het salaris was geen vetpot, maar omdat je kost en inwoning aan boord had, kon je, indien je een beetje sober leefde, best sparen. Het moge duidelijk zijn dat dat bij ondergetekende niet gelukt is. Al snel raakte ik bevriend met twee Amerikaanse meiden. We wisten het zo te regelen dat we met z’n drieën een hut kregen. Eén met een patrijspoort nog wel, wat best zeldzaam was op die oude vrachtschuit. 

Charlie’s Angels
We waren onafscheidelijk en werden binnen het personeel ‘Charlies Angels’ genoemd. Toen een van de meiden uiteindelijk overgeplaatst werd naar een ander schip, hielden we contact via brieven die we voor elkaar achterlieten bij een hotdogkraam in de haven of we belden elkaar van de ene telefooncel naar de andere. Dat was communicatie in de jaren 80. Er ontstond een vriendschap voor het leven, waarbij we niet altijd regelmatig contact hebben, maar elkaar niet uit het oog verliezen. 

Een paar maanden geleden was ik in een soort kringloopwinkel in Austin. Mijn oog viel op een souvenir patrijspoort, die ook nog eens van de cruiseline waarvoor ik gewerkt heb bleek te zijn. Die moest ik hebben! Het leek wel een voorteken, want de volgende dag verscheen er een Miami in mijn rooster. Verheugd nam ik contact op met mijn twee vriendinnen, die inmiddels allebei in Palm Beach wonen. Het was een warm weerzien! Toeval wil dat ons nieuwe hotel zich tegenover de plek bevindt waar mijn vriendinnen en ik op onze stops in Miami veel tijd doorbrachten. En nog meer toeval: Mijn eerste keer in een vliegtuig ooit, was onderweg naar Miami en nu bereikte ik op de vlucht van Miami naar Amsterdam mijn 15000 vlieguren. 

Cora Dessing