>>>>> TEAM ORANGE

 
HAAST

Op zijn zevende verjaardag bracht ik Kai ’s ochtends naar school. In een mand die ik met crêpe-papier had omgetoverd tot een Fortnite-lama, vervoerde ik zevenentwintig bakjes Pringels als traktatie. Het regende, dus gooide ik mijn sjaal over de lama en hield ik een grote paraplu erboven, zodat hij niet stuk zou gaan. Ik gaf Kai een kus en een knuffel en zei “Dag jongen, veel plezier op school! Mama haalt je vanmiddag weer op!” Op dat moment voelde dat heel vanzelfsprekend…

Een engel op mijn schouder
Nadat ik Kai naar school had gebracht, haalde ik zijn verjaardagstaart op en deed ik nog wat laatste boodschappen. Ik had me voorgenomen om weer meer te gaan sporten, dus reed ik daarna naar Basic Fit. Na 50 minuten gewichten en 50 minuten cardio, verliet ik nogal bezweet de sportruimte. Ik had nog twintig minuten voor de school uit zou gaan. Niet veel tijd, maar ik wilde me graag opfrissen voor ik Kai ging halen. Ik zou wel wat harder gaan rijden.

Maar ken je dat moment dat je haast hebt, maar alles tegen zit? Dat ieder verkeerslicht op rood springt zodra je aan komt rijden? Juist ja. Geïrriteerd wachtte ik op het groene licht en ik trapte het gaspedaal steeds een klein beetje verder in. Verderop kwam een vrachtwagen kwam me tegemoet. Met daarnaast een grijze auto. Op mijn baan… Ik verstijfde en liet het gaspedaal los. De bestuurder van de grijze auto had mij zeker niet gezien, en ik reed te hard op hem af. Ik ga dood, dacht ik, op de zevende verjaardag van mijn zoon. Ik remde, denk ik, en doodsbang zag ik hoe de grijze auto nog net op tijd op zijn eigen weghelft schoot.

Met mijn hart in mijn keel en blijkbaar een reddende engel op mijn schouder, reed ik naar school. Niet meer te hard. Ik hield me perfect aan de toegestane snelheid. Een minuut te laat kwam ik aan bij school. Kai stond al buiten te wachten. Hij vertelde hoe lekker de traktaties waren en dat Pepijn hem had geholpen bij het uitdelen. Ik knuffelde hem alsof ik hem jaren niet had gezien. Daar op het plein besloot ik wat mijn voornemen voor het nieuwe jaar zou worden. En dat ik er meteen mee zou beginnen. Meer sporten zal me een zorg zijn. Ik wil me minder gaan haasten. Met een minder strakke planning, kan dat toch niet zo moeilijk zijn? En als ik ergens te laat dreig te komen, dan bel ik wel. Ik kom liever later aan, dan helemaal nooit meer. Wees een beetje voorzichtig met jezelf allemaal, dan zien we elkaar in het nieuwe jaar.


 RUSH

On his seventh birthday, I took Kai to school in the morning. In a basket that I decorated as a Fortnite llama, were twenty-seven cans of Pringels as a treat to share with his classmates. It was raining, so I threw my scarf over the lama and held a large umbrella over it so it wouldn't get destroyed. I gave Kai a kiss and a hug and said “Bye sweetie, have fun! Mommy will pick you up after school!” At the time, it felt like a matter of course…

An angel on my shoulder
After taking Kai to school, I picked up his birthday cake and did some final groceries shopping. I had intended to exercise more, so I then drove to Basic Fit. After 50 minutes of weights and 50 minutes of cardio, I left the gym area quite sweaty. I had twenty minutes before the school was out. Not much time, but I wanted to freshen up before I went to pick up Kai. I would just drive a little faster.

But you know that moment when you're in a hurry, but everything is against you? That every traffic light turns red as soon as you arrive? Just my luck. Annoyed, I waited for the green light as I pressed the accelerator a little further. Up ahead, a truck came towards me. With a grey car right next to it. In my lane…
I froze and let go of the accelerator. The other driver certainly hadn't seen me, and I was speeding towards him. I'm going to die, I thought, on my son's seventh birthday. I braked, I think, and, terrified, I watched how the grey car sped into its own lane just in time.

With my heart pounding in my throat and apparently an angel on my shoulder, I drove to Kai’s school. But not too fast anymore. I adhered perfectly to the speed limit. I arrived at school a minute late. Kai was already waiting outside. He told me how delicious the Pringles were and that Pepijn had helped him distribute them. I hugged him like I hadn't seen him in years. Then and there I decided what my New Year's resolution would be. And that I would start it immediately. More exercise wasn’t important to me anymore. I just don’t want to rush anymore. With a less tight planning, it can't be that difficult, can it? And if I'm about to be late somewhere, I'll call. I'd rather arrive later than never at all. Be careful with yourself everyone, see you in the new year. <<< 

 
Ilona Hindriks